Vergeven en verzoenen

“De ervaring van het aangedane kwaad en onrecht is een eerste voorwaarde om tot vergeving en verzoening te kunnen komen” dixit professor Jacques Haers in de opleiding “Vredeseducatie”. Dat klinkt een beetje als een oerchristelijke gedachte – de professor is dan ook Jezuiet – maar eigenlijk raakt ze bij nader inziens wél de kern van de bemiddelingsgedachte. Los van welke religieuze bedenking dan ook.

“Kwaad” en “onrecht” zijn zwaar beladen begrippen die een stevig oordeel impliceren en die in de meeste gevallen ook om een veroordeling vragen. In die zin verander ik de openingszin graag in: “de ervaring van wat de ander voelt en nodig heeft is een eerste voorwaarde om tot vergeving en verzoening te kunnen komen”.

Op één of andere manier is “verzoening” ook wat een bemiddeling al dan niet geslaagd maakt. Verzoening met zichzelf, met de situatie en ook met de ander – misschien wel met het onvermogen om tot vergeving te kunnen komen, maar alleszins wel met de bedoeling opnieuw te willen proberen of verder te willen gaan. Met of zonder elkaar. Ik denk dat dit gegeven ook bij conflicten op de werkvloer niet over het hoofd mag worden gezien.